Modroara hiacyntowa

Wyposażony w kobaltowoniebieskie upierzenie o rzadkiej urodzie, hiacyntowa ara jest największym przedstawicielem taksonu Psittacidae. Jedną z głównych cech tego ptaka jest jego potężna barwa, której często używa. Ze względu na swój rozmiar i żywotność potrzebuje dużych przestrzeni, aby żyć szczęśliwie.

Obszar geograficzny

Hiacynt ara mieszka głównie w Ameryce Południowej, a zwłaszcza w Brazylii, w tropikalnych lasach regionach Cerrado i Pantal, a także w Boliwii i Paragwaju.

Historia rasy

Słynny brytyjski ornitolog John Latham był pierwszym, który zbadał i opisał arę hiacyntową w 1790 roku . Miał okazję zbadać jednego sprowadzonego do Anglii. Ponad 70 lat później Henry Walter Bates mógł ją obserwować w jej naturalnym środowisku.

Dziś hiacyntowa ara jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem . Jest uważany za narażony zgodnie ze stanem ochrony IUCN (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody). Ten piękny ptak jest w rzeczywistości ofiarą kłusownictwa . Jest szczególnie poszukiwany ze względu na swoje pióra. Obecnie prowadzony jest program zachowania i rozmnażania w niewoli w celu zachowania liczebności. Szacuje się, że liczba osobników żyjących w ich środowisku naturalnym wynosi około 2000 , podczas gdy kilkadziesiąt lat temu populacja ta była 50-krotnie większa.

Zapisz się i otrzymuj wszystkie nasze porady dotyczące ara hiacyntowa

Cechy fizyczne

Dzięki rozpiętości skrzydeł aż do 150 cm , można rozpoznać Jacek ara jego wspaniałej kobaltowy niebieski upierzeniu . Na głowie kolor jest nieco jaśniejszy. Na skrzydłach i spodniej stronie ogona jest ciemniej.

Oko otoczone jest żółtym znaczkiem , podobnie jak dolna szczęka dzioba. Ten ostatni jest czarniawy i wyjątkowo mocny, z naciskiem dochodzącym do 15 kg / cm2. Nogi są ciemnoszare.

Tęczówka jest koloru brązowego.

Hiacynt ara, ptak o imponującej posturze i rozpiętości skrzydeł (do 1,5 metra), jest największym ze wszystkich psittacidae, osiągając w wieku dorosłym wielkość 1 metra. Nie jest jednak najcięższa; jest to Kakapo (lub papuga sowa), która waży 3 kg i nie może latać.

Zachowanie i charakter

Wyposażona w bardzo potężny głos, hiacyntowa ara często wyraża się poprzez nią, wysyłając różne rodzaje wezwań w zależności od sytuacji . Na przykład, gdy lata w parach, pozwalają mu na utrzymanie kontaktu z partnerem. W grupach ptak ma tendencję do warczenia, a nawet może wydawać szczekanie przypominające szczeniaka. A gdy jest w pogotowiu, hiacyntowa ara wydaje bardziej piskliwe okrzyki.

Zwykle woli prowadzić życie samotne lub w parze , zwłaszcza w okresie lęgowym, ale na niektórych obszarach można spotkać grupy do 20 osobników.

jedzenie

Ulubionym pożywieniem hiacyntowej ary są orzechy palmowe , których skorupkę łatwo łamie dzięki potężnemu dziobowi. Nie ma nic przeciwko zjedzeniu upadłego owocu, zwłaszcza po pożarze. W jej menu są także figi i kilka innych owoców.

Jeśli nadarzy się okazja, hiacynt ara chętnie zjada mięczaki słodkowodne, takie jak ampullaria.

Reprodukcja

Okres lęgowy hiacyntowej ara jest bardzo zmienny w zależności od regionu. Może rozpocząć się w październiku, podobnie jak w lipcu , a zakończyć w grudniu, styczniu lub lutym.

Generalnie na lęgi przypadają 2 jajka . Wylęg trwa od 27 do 30 dni.

Młode ptaki opuszczają gniazdo w wieku około 14 tygodni.

Zdrowie

Dobrze zaaklimatyzowana ara hiacyntowa to ptak znany z tego, że jest wytrzymały. Nie stanowi poważnego problemu zdrowotnego, o ile otrzymuje odpowiednie odżywianie i opiekę.

Droga życia

Ze względu na duże rozmiary ara hiacyntowa potrzebuje dużo miejsca do szczęścia . Dlatego potrzebuje dużej klatki, która pozwoli mu rozwinąć skrzydła. Najlepiej byłoby przeznaczyć na to mały pokój.

Należy również pamiętać, że nie waha się wykorzystać mocy swojego dzioba, stąd konieczność pozostawienia do dyspozycji przedmiotów i gałęzi z twardego drewna.

Wszystkie akcesoria do ara hiacyntowa zostały wybrane ze względu na ich wytrzymałość, w tym żerdzie.